شاخه های ارگونومی

بر اساس طبقه بندی انجام شده توسط انجمن بین المللی ارگونومی (IEA)، ارگونومی به سه شاخه اصلی زیر تقسیم می گردد:

1-ارگونومي فیزیکی (Physical Ergonomics):

ارگونومی فیزیکی با ویژگی های آناتومیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و بیومکانیکی انسان در ارتباطش با فعالیت های فیزیکی سر و کار دارد. موضوعاتی که در این حیطه از ارگونومی مطرح است عبارتند از: پوسچرهای کاری، حمل دستی بار، حرکات تکراری، اختلالات اسکلتی-عضلانی مرتبط با کار، چیدمان محیط کار، ایمنی و بهداشت.

ارگونومی فیزیکی با چگونگی پاسخ های بدن انسان به فعالیت کاری فیزیکی(فیزیولوژی کار) و اینکه ابعاد فیزیکی بدن انسان بر روی قابلیت های یک کارگر تاثیر می گذارد(آنتروپومتری) در ارتباط است.

هدف اصلی ارگونومی فیزیکی، افزایش راحتی و کاهش درد و اختلالات اسکلتی عضلانی می باشد. به همین دلیل است که در طراحی یک سیستم، تلاش های فیزیکی را کاهش داده و توانایی های انسان را تعریف می کند.  این شاخه از دانش ارگونومی همچنین تأثیر عوامل فیزیکیِ محیطی (مانند گرما، نور، صدا و لرزش) را بر کارائی و عملکرد افراد، مورد بررسی قرار می دهد.